In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: ik krijg de kans niet om mijn vijver schoon te maken, maar gelukkig heeft de natuur een oplossing gevonden.
Bovenstaande foto komt uit mei, toen ik nog dacht veel alg uit mijn vijver te moeten halen dit jaar. Mijn man en ik hebben al zo’n twee jaar het gros van gevallen blad niet uit de vijver kunnen vissen, want steeds als een van ons het probeert verstoren we kikkers, padden, insecten en meer. Bij mijn man kwam er een keer zelfs een kluwen vreemd-uitziende larven tevoorschijn, die bij nader inzien salamanderlarven bleken. We stoppen steeds gelijk als we zoiets zien gebeuren, maar dat betekent wel dat al dat bladafval wat we probeerden te verwijderen in het water wordt afgebroken. Nu is een vijver prima zonder pomp en chemicaliën helder te houden – het is me jarenlang gelukt – maar dan is het wel aan te raden erin gevallen blad en afgestorven plantenresten zo veel mogelijk verwijderen. En eerlijk gezegd hebben we daar weinig tijd en energie voor gehad, waardoor het, tegen de tijd dat we er eindelijk tijd voor maakten, al door waterdieren geclaimd was.
Vorig jaar zag ik redelijk wat alg in de vijver. Gelukkig is het is niet zo’n groot probleem voor me; af en toe trok ik er een paar plukken uit en noch de dieren of de planten lijken er last van te hebben, want die gaan als een tierelier. Ik vermoed dat dat deels de oorzaak van de algenbloei is. De waterplanten, zelfs de onder(!)watersoorten, proberen het rooster over de vijver (zodat mijn zoontje niet verdrinkt) te overwoekeren. Feitelijk lijkt het steeds minder op een vijver. Probeer daar maar eens tussen te komen. Bovendien blijkt dat overwoekerde ideaal voor dieren, want het kleine beetje water zit stampvol met leven. Alleen zijn het geen vissen, maar amfibieën. Ik weet dat de vijver door meerdere kikkers en padden wordt bewoond, maar heb geen flauw idee van de aantallen, zo veel (verschillende soorten) kikkers en padden hebben we dit jaar gespot. Zo hadden we van de zomer paddenregens; zelfs van de week wandelde er ’s avonds nog een onbekende pad voor de schuifpui langs. Maar van dat soort observaties moeten we het hebben, want het is onmogelijk om naar de diepte te kijken. Dat komt door de leliebladeren, de wilde plantengroei eronder en de verschillende niveau’s die ik in de vijver gebouwd heb, waarin (naar ontwerp) allerlei verstopplekjes mogelijk zijn. Zo heb ik nog geen salamander gezien, maar de aanwezigheid van larven verraadt dat ze er wel in zitten. Bovendien blijkt ergens in de diepte nog een goudvis te zwemmen – onze Jaws – dus wie weet wat zich inmiddels allemaal in dat ogenschijnlijk veel te kleine watertje bevindt?
Waar is de vijver? Dit is hoe ‘ie er nu uitziet.
Zo zag ik de alg begin dit jaar weer opkomen en dacht: dat wordt weer scheppen. Ik ben blij met al die beestjes, maar vroeg me wel af of ze zelf nou geen last zouden krijgen van de alg. Blijkt dat ze er iets op gevonden hebben. In juni, nog geen maand na bovenstaande foto, zou mijn man alg uit de vijver halen. Al snel kwam hij terug. Geen alg. Wel héél héél héél veel kikkervisjes. Die poetsten alle oppervlakken ijverig af op zoek naar iets te eten, waaronder alg. Het waren er zo veel dat de alg geen kans kreeg.
Tenminste twee maanden lang krioelde de oppervlakte van de kleine zwarte blobjes met staarten; sommige kregen pootjes en eind juli werd het minder. Maar ook daarna zagen we ze rondzwemmen. Als er te weinig voedsel is stellen ze, zo heb ik dit jaar geleerd, het kikker of pad worden uit tot het volgende jaar. Ieder kluitje alg wordt gelijk opgegeten. En zo is de vijver nog steeds prachtig helder, ondanks de overbevolking. Ik denk dat dr. Ian Malcolm het in Jurassic Park het beste zegt:
Ik heb vorig jaar ook een wilde vijver aangelegd. Groot plezier en veeeeel leven in de tuin 😉
Ontzettend leuk dat die van jullie ook vol leven zit!