Tuindagboek: Herkansing

In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: yes, een nieuw merelnest!

Het prachtige merelnest in mijn achtertuin vorig jaar eindigde in teleurstelling. Er zaten drie kuikens in, die de hele dag door kabaal maakten. Man, zoon en ik zagen door het raam de oudermerels af en aanvliegen en in de kamperfoelie op uitkijk zitten voor ze naar het nest doken. Wij lieten ze zo veel mogelijk met rust – niet makkelijk als ze pal naast je hoofdpad hun nest maken. Onze katten konden er niet bij (dankzij het gaas waarmee ik ze in de tuin hou) en toen de jongen groot genoeg werden om ieder moment uit te vliegen hielden we ze binnen. Heerlijk! Tot we op een ochtend een hoop merelgeroep in de tuin hoorden. Mijn man kleedde zich aan en ging kijken. Met een sip gezicht kwam hij terug. “Een kat heeft de jongen gedood,” zei hij. Ik: “Alle drie?” – “Ja.” Het beest was over de pergola weggevlucht zodra hij beneden kwam.

De merelouders rouwden. De hele dag zochten ze kwetterend de kamperfoelie af. De drie jongen, volledige mereltjes, lagen stuk voor stuk op ons tuinpad. We lieten ze daar uren liggen zodat de merels er afscheid van konden nemen. Dan hipten ze de kamperfoelie uit om ongelovig naar hun bewegingloze kroost te staren. Mijn man, zoontje en ik rouwden met ze mee.

De hele winter discussieerden mijn mijn en ik hoe we de kamperfoelie dit jaar veiliger konden maken. Zo’n drama wilden we de volgende keer voorkomen. We dachten aan gaas rond de randen van de pergola. Maar hoe hoog dan? Wat is genoeg? Op de één of andere manier was die grote kat dwars door de kamperfoelie geslopen, als zag het er nog zo dichtbegroeid uit. Hoe hou je dat tegen? En hoeveel gaas hebben we wel niet nodig? En de merels hebben het al zo moeilijk! Het werd al mei en nog steeds waren we er niet uit.

Het merelpaar dacht blijkbaar hetzelfde. Zij losten zelf het vraagstuk wel op. Een week geleden riep mijn man: “Nest!” – “Hè?” Dit keer stond manlief niet in de achter-, maar in de voortuin. Ik schoot naar buiten om te zien waarheen hij wees. De Wisteria! Het duurde even voor ik het spotte, want boven onze voordeur zit een afdakje waarlangs een Wisteria en een ramblerroos vechten om zonlicht. En perfect tussen dat afdakje en de voorruit hangt een nest tussen de takken. Knappe kat die daarbij kan!

Vanuit ons raam kunnen we het nest nog net zien zitten. Voor hoe lang weet ik niet, want de Wisteria loopt steeds verder uit. We zien de oudervogels regelmatig voor het glas langs fladderen. Voor nu kan de zonneluifel niet uit en de ramen zullen voorlopig stoffig blijven. Het kan me niet schelen. Dat de merels zo’n mooie oplossing gevonden hebben, zonder onze hulp, maakt me hoopvol. Een herkansing voor de merels en voor ons, de mensen die deze tuinvogel niet kwijt willen.