In dit terras is onkruid gewild!

Ik weiger voegen te krabben. Dus heb ik het tegenovergestelde gedaan: een terras waar juist (on)kruid tussen de tegels mag (moet!) groeien! En gemaakt van een variatie aan oude en kapotte tegels en zelfs paaltjes die in de omgeving werden weggedaan. Wilder = beter. Wat mij betreft moeten we onze tuin niet zo serieus nemen.

Ik wilde de titel eigenlijk zo schrijven: In dit terras is onkruid ongewild! Heb ik eens een leuke titel bedacht, accepteert mijn WordPress-thema het doorhalen daar niet -_- Flauw, WordPress.

Enfin. Mijn ene oma had een versteende tuin, want ze had last van poepende katten en niets met planten. De ander genoot tot op het laatst van haar balkon en vensterbank vol potplanten (daarvoor had ze een enorme groene tuin samen met mijn opa). Ik denk dat ik mijn plantenliefde van die laatste heb. Bij de eerste hielp ik wel eens met klusjes. Zo ontdekte ik dat een tegeltuin helemaal niet onderhoudsarm is, ondanks wat vaak wordt gezegd. Je moest schrobben om de alg eraf te halen en was úren voegen aan het krabben, op je knieën, voorover. Ik háát voegen krabben. En enkele weken later mocht je weer…

In mijn eigen groene tuin heb ik dusver nog geen voeg gekrabd. Ik heb niet eens zo’n krabbertje. Wel heb ik een pad van split. Mijn schoffel gebruik ik uitsluitend voor dat pad, dat zo binnen tien minuten weer netjes is. Overigens laat ik daarin veel aangewaaide planten staan, want veel zijn heel mooi en nuttig. Bieslook bijvoorbeeld, maar ook paardenbloem, gewone ossentong en wilde cichorei (insectenplanten plus eetbaar en gezond!) en smalle weegbree (medicinaal). Staan ze niet in de weg, dan mogen ze lekker blijven staan. Ik heb een stapstenenpad, waarop inmiddels wat mos groeit wat er mooi uitziet. Gladheid daarvan heb ik nog niet opgemerkt. En ik heb (had) twee terrassen met houten vlonders. Die in de schaduw direct achter het huis viel inmiddels van ellende uit elkaar, die in de zon begint los te raken. Dus heb ik voor nu eerst het schaduwterras aangepakt.

Ik wilde er geen geld aan uitgeven, niets nieuws voor halen én geen onkruid krabben. Bovendien baal ik van ieder stukje bestrating in mijn tuin, ik heb liever zo veel mogelijk groen. Alleen is dat voor dit stuk, dat zo intensief gebruikt wordt, niet echt haalbaar. Tenzij groen juist een onderdeel wordt van het terras.

Mijn man heeft de afgelopen weken de gratis af te halen-meldingen in de buurt gevolgd. We nemen wel vaker oude dingen van de buren over – een plexiglas afdakje voor onze kas van gerecycled materiaal, een stapel oude dakpannen waarmee ik een rotstuintje gemaakt heb voor mijn salie en bosaardbeien, dat soort dingen. Zó veel mensen zijn momenteel met hun tuin bezig, dat we er wel vertrouwen in hadden dat er vanzelf iets voorbij zou komen. En ja hoor: een mevrouw deed een zooitje van enkele stenen paaltjes, een klein stapeltje stoeptegels, een stapeltje trommelstenen en wat kapotte bakstenen weg. Ze keek vreemd op dat mijn man kwam opdagen. Wat moet je hiermee, vroeg ze, want het is van alles wat. Mijn man antwoordde dat dit precies was waar ik naar zocht: veel variatie. Hoe gekker, hoe beter. Ik vind het heerlijk dit soort materialen een nieuw leven te geven.

Het was passen en meten, want met een variatie aan diktes kun je niet het hele bed van tevoren afvlakken en leggen. De waterpas is dan ook handig 😉 Je kunt zo ook direct zien of het netjes naar de tuin afloopt (vanwege het water dat je niet naar je huis wilt hebben). Ik ben geen professionele statenmaker, maar ik ben wel regelmatig met de theoretische kant ervan bezig voor mijn werk en heb wel eerder stukjes bestraat. Ik vond het leuk om met de vormen en patronen te spelen. De paaltjes – rond, met aan één kant een geul zodat ze in elkaar passen – heb ik op hun zij gelegd, met de geul aan de onderkant zodat het stevig is. Kleine stenen legde ik dichter op elkaar (anders gaan ze schuiven), maar verder hield ik de voegen extra breed. Want er moeten (veel) planten tussen gaan groeien. En niet zomaar planten: aanwaaiers, vrijwilligers, spontaantjes. Onkruid.

Hoewel ik het effect nu al leuk vind van al die malle stenen en patronen, ziet het er mooier uit met planten ertussen. Dat groen zorgt voor eenheid. Zelfs alg is geen probleem (ook groen, nietwaar?). Dat kan tegels wel glad maken, maar ik heb jaren geleden op mijn vlonders al ontdekt dat een handje zand erover uitvegen ze weer opschuurt en je grip verbetert. Een stuk sneller dan boenen, tenminste. De brede voegen laten regenwater ook nog eens makkelijker wegzakken.

Je kunt natuurlijk zelf bodembedekkers tussen je tegels planten. Maar wat als ‘beloopbaar’ verkocht wordt, is dat vaak alleen met mate (en soms dat al niet). Dit terras wordt intensief belopen en gebruikt, dus dat werkt hier niet. Wat komt aanwaaien zoekt zijn eigen plek wel, waar het tevreden is. En als dat in je looppad is, tja, dan groeit het gewoon verder (als het daar niet tegen kon dan groeide het er al niet). De Geranium en (spontane!) Campanula er omheen hebben over de jaren heen ook veel te verduren gehad maar blijven doorgaan. Bovendien zijn (veel) onkruiden erg nuttig voor insecten en vaak eetbaar. Hondsdraf bijvoorbeeld, zevenblad helemaal en zelfs met kweekgras heb ik ervaring. Bang voor onkruid ben ik niet 😉

Dus paardenbloemen, mossen, klokjes, gras, kom maar op. Ik heb alvast de rode loper uitgegooid door oude tomatenpotgrond in de bovenste laag tussen de voegen te vegen, zodat er wat voedsel en organisch materiaal inzit. Nu is het wachten op wat er komt opdagen. Dat vind ik vooral heel spannend, want dat is een verrassing.