Tuindagboek: Een mooie tuin minder
Een deel van de geredde planten staat klaar om uitgeplozen (op zevenblad) en geplant te worden.
In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: mijn terras staat vol met geredde planten.
Ik hoor, lees en zie het vaker: tuinen voor biodiversiteit en tuinen die zich op permacultuur richten worden als ‘onverzorgd’ bestempelt. Heb je buren die dat vinden (zoals ik van één kant, hoewel, die zeuren sowieso graag) dan hoeft je tuin gelukkig niet op de schop, tenzij je te maken hebt met een Vereniging van Eigenaren. Maar waar het vaak een stukje van mijn hart breekt, zijn volkstuinverenigingen. Het is niet netjes in de ogen van de commissie (want dood hout en mulch zijn afval?!?), er staan wilde planten in die – Gasp! – zich eventueel, misschien, toevallig, ooit een keer zouden kunnen uitzaaien en dus wel zeker tot het onkruid behoren. Bovendien is het ontbreken van rijen toch een duidelijk teken dat de tuin maar wat aan z’n lot overgelaten wordt. In sommige gevallen is spuiten zelfs nog de standaard. Gelukkig zijn er ook steeds meer volkstuinverenigingen waarbij het bewustzijn en de nieuwsgierigheid naar andere manieren van kijken en werken groeit. Maar het wringt; groeien gaat natuurlijk niet zonder (pijnlijke) groeistuipen, toch lijkt het soms één stap vooruit en twee achteruit.
Zo was ik afgelopen zaterdag te gast op een tuin die opgeheven wordt, die de mooie naam de ‘Tuin met de Toortsen’ droeg. De afgelopen jaren genoot ik van de foto’s die ik met regelmaat op Facebook voorbij zag komen en voelde me – eerlijk gezegd – vaak wat jaloers als ik de variatie aan dieren zag die het een bezoekje brachten. Een mooi voorbeeld van biodiversiteit in een flinke, maar niet eens enorme tuin. Helaas hadden specifieke mede-volkstuinbewoners er geen waardering voor en liep het uit tot een hetze tegen de eigenaresse én de tuin zelf. Onbegrip en onwetendheid (bijvoorbeeld rond geschilde, niet met de grond in contact staande wilgentakken, waarvoor de ongegronde angst heerste dat het weer uit zou lopen), geschillen en zelfs vandalisme werden normaal. Nu is de maat vol en heeft de eigenaresse haar tuin opgezegd. Zwart (oftewel kaal) opleveren, moet ze. Wat onmogelijk is vanwege de aanwezigheid van o.a. zevenblad en brandnetel, waarmee de tuin met haar komst nog vol stond. Zodra haar planten verdwijnen nemen deze vrijwilligers het welzeker weer over.
Een deel van de planten die bijdroegen aan de biodiversiteit in deze tuin zijn met mij (en ook met anderen) mee naar huis gegaan. Een deel plant ik aan in mijn eigen tuin, een deel gaat naar het projectje in de PermacultuurCentrum Haarlem-tuin wat ik met mijn cursisten aanleg. Beemdkroon en knoopkruid, twee van mijn absolute favoriete planten, maar ook dagkoekoeksbloem, aalbes, rabarber, barabarakruid, zwartmoeskervel, ossentong, bijenkorfje en smeerwortel zitten erbij. Ze krijgen een tweede leven in Beverwijk en Haarlem, zodat de ‘Tuin met de Toortsen’ én de biodiversiteit die het op een volkstuinencomplex bracht, toch stiekem voortleven. Hopelijk hoeft het over een paar jaar niet meer en is ecologisch tuinieren de norm geworden.
14 reacties op “Tuindagboek: Een mooie tuin minder”
Laat een reactie achter op Iris Veltman Reactie annuleren
TUINLOGICA IS UIT!
Aankomende cursussen:
Volg nu mijn Online Basiscursus Permacultuur! Eigen tempo, Interactief leren, 8 lessen in hapklare stukken! Vol praktijkopdrachten en casusstudies van echte projecten. Klik op de afbeelding om naar de proefles te gaan!
Persoonlijke links
Bedrijfspagina:
Iris' Garden Ecology 
Mooi stukje Iris, heel erg zonde dat de mevrouw niets anders kon doen, dan haar tuin opgeven. Zo zijn wij 1,5 jaar geleden begonnen met moestuinieren op een kaal stukje weiland aan de rand van een woonwijk. Ook hier kregen we te maken met buurtbewoners die vonden dat we er een rommel van maakten. Waarom plantten we fruitbomen en geen coniferen zodat ze ons stukje land niet hoefden te zien. Wij schrokken van de negatieve reacties, waar we dachten alleen maar iets moois te zijn begonnen. In de lente die erop volgde stond alles in bloei, buurtbewoners kwamen vragen, wat voor bloemen er zoal stonden. Wij hadden een overvloed aan pompoen en courgette en deelden deze met de nieuwsgierige medemens. Ook kregen we nu de kans uit te leggen wat permacultuur voor ons inhield. We hopen met onze tuin ook andere mensen te inspireren en hopelijk maken hun coniferen ooit plaats voor fruitbomen en andere mooie planten.
Hoi Leendert,
Jammer dat het zo begon, maar wat een mooi verloop zeg! Dank je wel voor het delen!
Aaah, wat zonde! Ik snap niet dat er nog altijd zoveel van zulke mensen zijn 😦 Wij hebben onlangs een oude boerderij gekocht en gaan daar een ecologisch paradijsje van maken. We hopen er zelfs nog een stuk landbouwgrond bij te kunnen kopen en dat terug te geven aan de natuur. En geen mens die daarover kan komen zeuren. Het duurt nog even voordat we aan de slag kunnen, maar ik verheug me er enorm op! (En deze blog is een geweldige bron van inspiratie.)
Dat klinkt super! Wordt het commercieel of een tuin?
Een privétuin, ons eigen paradijsje 🙂
wat jammer voor die ‘Tuin met de toortsen’. Toch echt wel erg…
Ja het is inderdaad heel jammer, ik hoop dat ze snel een nieuw stekje vindt.
Waarom toch vinden zo veel mensen natuur ‘onverzorgd’? Zo spijtig van die tuin!
Dat vraag ik me ook af, ik denk omdat we overal de controle over willen hebben…
Een mooi boek over de controle loslaten is ‘Wilding’ van Isabella Tree. Zij heeft een Engels landgoed teruggegeven aan de natuur, en wat er dan gebeurt is geweldig!
Bedankt voor de tip!
Ja dat is echt een superboek Wilding, ik werd blij van elke pagina. Voor eenieder die wat ecoliteracy wil opsnuiven een aanrader.
Hoi, Dat is nu zo leuk aan het lezen van o.a. dit blog: je komt pareltjes tegen. Net gekeken naar een paar youtube filmpjes van Isabella tree over Wilding. Zeer inspirerend. Met groeten Ton
Wat leuk, Iris. Ik wil zelf ook bij deze dame langs gaan. Ik hoop de plantjes snel te zien tijdens de cursus@