Tuindagboek: een tragedie in het ijs
In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: wat doet een kikker in een pan?
Afgelopen week was het ijs op mijn vijver zó dik dat een wak maken steeds moeilijker werd. Mijn man boorde dagelijks gaten en zette meerdere pannen kokend water in de hoop een gat te maken, maar het bleef bij kleintjes. Zaterdagochtend strooide ik wat voer in de tuin en wierp een blik in de vijver – en viel stil. Twee benen en een kikker- of paddenlijfje zat vastgevroren aan de onderkant van het ijs. Nu ben ik gehecht aan íedere amfibie die mijn tuin tot thuis maakt, maar het meeste aan mijn malle, eigenwijze, onhandige, tamme pad Archimedes. Ieder dier dat in de tuin woont en we herkennen krijgt een naam, zo hebben we een groene kikker genaamd Frieda en heet één van Archimedes’ nakomelingen Hypatia. Anyway, mijn eerste gedachte – zo’n groot amfibieënlichaam in het water – help, dat is Archimedes. Dus ik rende terug naar het huis en trok de schuifpui met tranen in mijn ogen open. “Archimedes is dood!” roep ik tegen mijn man. Hij volgt mij naar de vijver en kijkt. “Nou, misschien niet. Ik heb wel eens filmpjes gezien van kikkers die bevroren waren en weer tot leven kwamen.” Ik frons. “Wat voor kikkers?” “Nou, gewoon, kikkers.” Mijn man is niet zo thuis in kikkersoorten. “Ik haal hem eruit en dan ontdooien we hem binnen.” Oké, eerlijk gezegd betwijfelde ik sterk of dat soort wonderen ook voor ‘gewone’ Nederlandse padden en kikkers gelden, maar een sprankje hoop doet gekke dingen.
Binnen warmden we een grote pan op (tot het water handwarm was – en ja, achteraf hebben we de spullen goed uitgekookt en schoongemaakt) terwijl mijn man voorzichtig gaten boorde in het ijs rondom het dier en het stuk los zaagde. Voorzichtig wist hij hem heelhuids uit het ijs te krijgen en rende ermee naar binnen. Daar maakten we een plateau van tupperware en een beker zodat hij net in het warme water lag. En wachtten vol spanning op een teken van leven.
Helaas, het mocht niet baten. Na een half uur zat er geen beweging in. Wel zagen we, hoe meer het dier ontdooide, dat het toch echt een (bruine) kikker was en geen pad. Ik wist niet eens dat er zo’n grote bruine kikker in mijn vijver zat. Zonde, zo’n prachtig beest, maar net als de bevroren ijsvogel uit het nieuws horen dit soort kleine tragedies bij extreem weer – in dit geval strenge vorst. Waarom het diertje ook juist die nacht aan de haal moet zijn gegaan, terwijl dooi al in zicht was? Misschien had iets hem opgeschrikt, misschien probeerde hij toch eruit te komen en ging dat niet. En terwijl het water rondom zijn lichaam kouder raakte werd hij slomer en slomer – tot het ijs zijn slaap het leven benam.
Het ‘kistje’ voor de kikker.
Mijn man heeft een biologisch afbreekbaar ‘kistje’ voor de kikker gemaakt en we hebben hem in een rustig hoekje van de tuin gelegd. Ieder dier dat in mijn tuin overlijd zie ik toch op de één of andere manier een beetje als falen, omdat ik ze zo veel mogelijk wil beschermen – maar dood hoort natuurlijk absoluut bij de natuur en misschien is kan ik het dan ook zien als een succesje van mijn tuin, dat het een kikker zo groot heeft kunnen brengen en dat het natuurlijk genoeg is om ook de wetten van leven en dood te volgen. Dus hoop ik dat de dood van deze kikker nieuw leven geeft, er nageslacht van door de tuin sprint en dat maar veel generaties mogen volgen.
20 reacties op “Tuindagboek: een tragedie in het ijs”
Geef een reactie
TUINLOGICA IS UIT!
Aankomende cursussen:
Volg nu mijn Online Basiscursus Permacultuur! Eigen tempo, Interactief leren, 8 lessen in hapklare stukken! Vol praktijkopdrachten en casusstudies van echte projecten. Klik op de afbeelding om naar de proefles te gaan!
Persoonlijke links
Bedrijfspagina:
Iris' Garden Ecology 
Wat een lief verhaal. Zielig natuurlijk maar jullie hebben je best gedaan. Hoe hebben je planten de kou overleefd? Bij mij zijn de crocussen en de sneeuwklokjes wijlen..
Hoi Josine, wat jammer van je planten. Bij het gros van de planten weet ik nog niet hoe ze het doorgekomen zijn, maar mijn krokussen stonden vanochtend al weer vrolijk te bloeien. Mijn hyacinten, die natuurlijk veel te vroeg waren, zijn wel kapot.
Heb te vroeg gewanhoopt, haha. Ging net kijken en ze zijn weer opgestaan uit de dood, het merendeel dan. Lagen allemaal plat op de grond tijdens de vorst. Wat een sterke donders!
Ik heb ook een ‘vijver’ in mijn tuin. Eigenlijk is het een grote diepe plastic bak. Steentjes op de bodem, eetbare algen in de bak. Van tijd tot tijd ververs ik het water en de algen.
Als het erg koud is, gaan mijn goudvissen in halve winterslaap op de bodem.
Onder zeven graden (dus niet min zeven graden!) dek ik de bak af met een andere bak gevuld met bolletjesplastic. Wel een kiertje vrij laten voor wat lucht.
De hele dikke laag ijs (dankzij het kiertje) heb ik gisteren weggehaald, groot deel water ververst en nieuwe algen.
Eten deden de visjes nog niet van het snuifje visvlokjes. Maar ze bewegen wel (kalmpjes) en zien er ook niet ongezond uit.
Ik vertel je dit hele verhaal omdat ik denk dat jullie misschien niet in het ijs hadden moeten hakken. En dat verwarmen klonk me ook niet goed.
R.I.P. arm kikkertje!
Hoi Margreet, nee, we hebben niet in het ijs gehakt! Dat is inderdaad slecht voor de dieren in het water. We hebben het precies zo gedaan als o.a. Ravon dat aanraadt, dus met gaten boren en een pan kokend water op het water gezet om het er doorheen te laten zakken, maar dat laatste werkte bij zulk dik ijs vrijwel niet. Ik ga volgende keer wel zoiets proberen als jij hier noemt, want het is niet heel praktisch zo.
Ja, we kunnen altijd weer wat bij leren, Iris, Maar ik meer van jou (op jouw terrein dan!) dan jij van mij. groet, margreet
Ondanks je moeite jammer genoeg toch sterfte!
Helaas heb je niet alles in de hand.
Naar onze, wel wat grotere vijver, heb ik een slangetje met uitstroomsteentje geleid, dat verbonden is met een eenvoudig aquariumpompje, dat in het buitenstopcontact zit. Dat uitstroomsteentje ligt zo diep mogelijk in de vijver en dat heeft al de tijd het water opengehouden, al was het “wakje” de laatste dagen wel heel klein.
Dit systeem staat al 15 jaar permanent aan.Het slangetje naar de vijver toe heb ik ingegraven.
Hartelijke groet, Zem.
Hoi Zem, dat is ook nog een oplossing. Heeft dat aquariumpompje met slang het uitgehouden tijdens de kou? Goed spul. Ik ga eens kijken wat ik erop kan bedenken alvast voor volgend jaar.
Vraag me niet hoe het kan, maar pompje + in de grond ingegraven dun aquariumslang ( je kunt het per meter bestellen) houdt het zonder haperen al 15 jaar uit. Slechts het uitstroomsteentje in de vijver heb ik wel eens vervangen.
En het staat zomer en winter 24 uur per dag aan.
Misschien niet erg lief voor de dooie kikker maar ik ben wel blij dat het Archimedes niet is!
Psst… Ik ook…
Damn ik snap je verdriet ik ben ook een softie als het op beestjes aankomt. Dood hoort bij het leven en bij de natuur, maar het blijft toch altijd rot. 😦
Ben er wel zeker van dat in jouw prachtige natuurlijke tuin er nog veel kikkers en padden het levenslicht gaan zien en een paradijsje vinden in onze menselijke betonwoestijn. Laat dat een troost zijn.
Bedankt, Tom. Dat is het wel.
Wat een zalig verhaal weeral! Alleen spijtig dat het niet goed is afgelopen. De hommel van vorig jaar, die had meer geluk hè… 💚
Ja, ik hoop op een betere afloop bij een volgend avontuur…
Ik moet hier ook de vijver eens inspecteren één dezer. Maar dat zal pas dit week-end lukken….
Hier 2 slachtoffers in de minivijver, helaas. Kwaad op mezelf een beetje dat ik dit niet had voorzien.
Owh, dat is jammer.
Nou, we zien het dan maar als een collectief leermomentje. Volgend jaar gaan we voor 0 slachtoffers 🙂
Ik moest eerlijk gezegd ook wel lachen bij dit verhaal, ondanks de sneue uitkomst. Ik zag het helemaal voor me. Twee volwassenen bezig om een morsdooie kikker te ontdooien. En maar hopen op een wonderbaarlijke opstanding🤣
Haha…ja dat was uiteindelijk ook onze conclusie…sta je dan met je dode kikker in de soeppan…