Tuindagboek: Murder, she wrote
In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: zomer – zand, zee en een lugubere moord. Lees verder als je durft 😉
Slakkenvraat: ik heb het wel, maar nauwelijks. Vaak zat kom ik een slak tegen en laat hem gewoon zijn gang gaan – vaker nog, zie ik alleen een spoor dat halverwege tot een sinistere stop komt, alsof de slak in kwestie vleugels kreeg en plotsklaps besloot zijn heil hogerop te zoeken. Is hij gegrepen door een vogel? Liep hij op een donkere nacht de egel – waarvan ik nog steeds het donkerbruine vermoeden heb dat die verantwoordelijk is voor het omharken van mijn mulch zo nu en dan – tegen het lijf? Of doen ze het puur om mij en mijn man in de war te maken en waren ze halverwege de grap door hun slijm heen? Who knows, mijn achtertuin lijkt wel een jungle van het zwart/wit wolkenkrabber-type vol moord en mysterie. Zo heb ik ooit een mieren-massagraf gevonden en tot op de dag van vandaag weet ik niet wie of wat daarvan de oorzaak was. Typisch. Meestal kun je alleen maar gissen naar de details.
Maar, zoals in veel van die langlopende detective-verhalen gebeurt, wordt op een gegeven moment de protagonist zelf of diens geliefden in het drama meegesleurd. In mijn geval was het mijn man en waar hij getuige van was… Afgelopen week liep hij naar buiten en passeerde een dikke naaktslak, die zich over een stapsteen een weg naar het groen aan de overkant baande. Op de terugweg zag hij – niet één naaktslak – maar drie, waaronder die eerste, samen op die steen. Even later komt hij er opnieuw langs (hij was hamburgers aan het maken met slablaadjes uit de tuin, vandaar) – en tot zijn verbazing zijn de twee nieuwe naaktslakken samen aan die eerste begonnen. Zo, vanuit het midden, ieder een kant op: de een naar de voorkant, de ander naar het achtereind. Terwijl hij kijkt komt een derde uit het groen en voegt zich bij de andere kannibalen. Hij was nog zo dapper om er een foto van te schieten, maar tegen die tijd was de gehele voorkant al verdwenen.
Arme man. Ik wist wel dat het kannibalen waren, maar een levend exemplaar? Dat vinden we toch allebei wel wat erg grof. En dat nog wel op klaarlichte dag, midden tussen de (voor slakken goed eetbare???) plantjes. Weet ik ook weer waarom ik zo weinig last heb van slakkenvraat – ze eten blijkbaar liever elkaar dan mijn planten. Maar dat enigma oplossen doet het niet echt: zoals het een goed moordmysterie betaamt roept een ontmoeting met de dader(s) alleen nog maar meer vragen op. Nu maar hopen dat ze niet achter mijn man aankomen 😉
Voor wie durft:
Ik bedoel… What even…
7 reacties op “Tuindagboek: Murder, she wrote”
Geef een reactie
TUINLOGICA IS UIT!
Aankomende cursussen:
Volg nu mijn Online Basiscursus Permacultuur! Eigen tempo, Interactief leren, 8 lessen in hapklare stukken! Vol praktijkopdrachten en casusstudies van echte projecten. Klik op de afbeelding om naar de proefles te gaan!
Persoonlijke links
Bedrijfspagina:
Iris' Garden Ecology 
Wat eng!
Wikipedia over de Spaanse wegslak: kannibalisme treedt vaak op.
Ik zie het ja. Ik wist wel dat ze elkaars resten opaten, maar ineens aan elkaar beginnen, dat is wel heel cru.
Huh? Dat wist ik echt niet, dat ze elkaar te lijf gaan. Doen ze bij mij in de tuin tot nu toe niet, helaas……
Hoewel ik dit toch wel zielig vind. De natuur is wreed. Ik vervloek die beesten, maar levend gegeten worden gun ik ze toch ook weer niet.
Ik deponeer ze in de kliko, ook niet echt diervriendelijk. Hebben ze wel een goed laatste avondmaal….
Ja…levend opgegeten worden gaat mij inderdaad ook wat ver…Soms zijn het zulke griezels die beestjes in de tuin…brrr.
Brrrr de natuur kan wreed zijn… Blij dat wij niet random aan elkaar beginnen knabbelen. 🙂
Haha nee gelukkig niet!