Tuindagboek: klaar met studeren, terug in de zon
In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: “Out of the woods“.
Op zondagavond 19 maart was ik dan ein-de-lijk klaar met de cursus. Van ’s ochtends als ik opstond tot ’s avonds als ik ging slapen, zelfs de meeste weekenden, heb ik binnen doorgebracht met een combinatie van studeren en werken (want dat ging gewoon door). Het was heel interessant en inspirerend, maar je snapt dus vast wel dat ik het even helemaal gehad had. So I pulled a Hillary. Ja, daar maak ik nu een term van. Hillary Clinton, die weken lang na de verkiezingsuitslag alleen in het nieuws kwam omdat iemand haar in de bossen had gespot, nou, dat leek mij ook wel wat. Dus ik trok in m’n eentje in een hutje midden in het nationaal park de Utrechtse Heuvelrug. Het zonnetje scheen, geen Wifi, geen auto of fiets alleen mijn wandelschoenen en de dichtstbijzijnde supermarkt was volgens Google navigatie 39 minuten weg, mits ik langs de autoweg wilde lopen. Nee. Dus eerder een uur bij me vandaan, maar dan wel via een prachtige route dwars door bos, verstuivings- en heidevelden. Ik heb een zonnende ree gezien (het was net een poes, zo kroelend op d’r zij) en zandhagedissen en héél veel vogels. De hele dag door was het genieten van hun geluiden. En zelfs de bomen deden eraan mee. Er staan veel grove dennen in dat deel en steeds als de zon erop scheen kon je ze horen tikken. Heel apart. Maar dat blijkt het geluid te zijn van de kegels die openspringen. Goed idee van Hillary.
Het bos waarin ik even verdwenen was 😉
Eenzame boom op de vlakte
Grove den
Klein hoefblad dat zo vrolijk bloeit
Deze week ben ik weer thuis. Ik ben “out of the woods”, zoals Hillary deze week toevallig zei, grappig genoeg. Ik ben ook weer aan het werk, maar behalve donderdag verder alle dagen in het zonnetje tussen de bloemen, insecten en planten in de tuin. Zo zit ik ook nu weer in het ochtendzonnetje van mijn voortuin. Vanmiddag verhuis ik naar de meer schaduwrijke achtertuin. Mijn voortuin warmt sneller op dan de achtertuin want krijgt eerder op de dag en in het jaar volle zon. Bovendien is het mijn visitekaartje en wil ik mensen vrolijk maken als ze erlangs lopen. Zodoende is het daar een groter en meer uitgesproken spektakel dan in de achtertuin. De gele kornoelje en krokussen hebben plaatsgemaakt voor een happy kleurenboel: hyacinten, tulpen, sneeuwroem, witte en rode Japanse dwergkwee, honingbes, rozemarijn en zelfs al bosaardbei. De kleuren matchen niet volledig; ik discrimineer niet, dus als ik een pakketje gemengde bollen krijg dan gaan die er gewoon bij 😉 Het is genieten zodra je de deur opendoet en de geur van de hyacinten je neus binnendringt.
Bosaardbei en kruipende rozemarijn
Speenkruid
Sneeuwroem
Insecten zie ik overal om me heen. Met name de vrolijk gele citroenvlindertjes die langs fladderen en kleine vosjes die landen op de hyacinten. En ik kreeg natuurlijk ook weer onverwacht bezoek:
Ja joh, Archimedes, kom er gezellig bij!
Het grappige is dat de cursus (Permaculture Design Course, red.) een week lang focuste op sociale permacultuur en community. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit zo heel overtuigd geweest ben van dat deel. Ik ben introvert, graag op mezelf en het hele verhaal klonk me dusver wel erg ver van de realiteit in de oren. Maar het leuke aan deze cursus was dat ze verschillende vormen en niveaus lieten zien waarop dat kan plaatsvinden. In ons drukke leven gaan we vooral langs elkaar heen, maar als we meer met elkaar praten dan raken we minder geïsoleerd, meer empathisch en bouwen aan een prettige omgeving, dus kun je in een ontwerp of zelfs op een straathoek al iets kleins doen waardoor mensen blijven staan en zo contact maken met hun omgeving. Kort gezegd was dat het verhaal en zo leek het voor mij ineens heel haalbaar en logisch. En zittend in mijn voortuin kom ik dat onderwerp weer tegen. Op één ochtendje ontmoet ik allemaal verschillende mensen. Een mevrouw die in het langsgaan even blijft staan om te vertellen dat ze ’s ochtends de bloemen zo heerlijk vindt ruiken, verschillende mensen die jaloers zijn op mijn mooie werkplekje en een mevrouw die heftig hoestte, waarop ik haar een glas drinken aanbood waarna we een tijdje hebben staan kletsen. Er komt zelfs een mevrouw op de fiets langs die vraagt of ik Iris ben, die al een tijd mijn blog blijkt te lezen en graag wilde zien hoe de gele kornoelje erbij staat. Dat geeft toch ook weer nieuwe zin om te schrijven. Werken gaat zo dus misschien niet heel snel, maar leuk is het wel. En tegelijkertijd brengt het zo veel positiviteit contact. Oftewel: wil je de sociale permacultuur bevorderen, ga dan lekker in je voortuin werken 😉
2 reacties op “Tuindagboek: klaar met studeren, terug in de zon”
Geef een reactie
TUINLOGICA IS UIT!
Aankomende cursussen:
Volg nu mijn Online Basiscursus Permacultuur! Eigen tempo, Interactief leren, 8 lessen in hapklare stukken! Vol praktijkopdrachten en casusstudies van echte projecten. Klik op de afbeelding om naar de proefles te gaan!
Persoonlijke links
Bedrijfspagina:
Iris' Garden Ecology 
Kan ik goed geloven dat je met zo’n voortuin contact legt met mensen! Zo prachtig! Daar zou ik ook voor blijven staan!😊
Lief dat je dat schrijft 🙂