In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: get your geek on.
Zo ben je aan het werk, zo zit je ineens weer op school. Nou ja, school. Toevallig kom ik momenteel veel mooie kansen tegen om cursussen te doen, sommige fysiek in een ruimte met een docent voor de klas, sommige online. En ja hoor: ik zit alweer in full-on geek mode. Degene die steeds zijn hand opsteekt en moeilijke of gedetailleerde vragen stelt? Sorry, dat ben ik. Degene die de opdracht standaard veel moeilijker maakt dan het is en daarmee de rest van de groep doet twijfelen of ze genoeg werk doen? Moi, naturellement. En dat gaat niet eens expres. Zo was een moment van mijn hogeschool-carrière een mooi voorbeeld. De docent vroeg: “Waarmee breken wij zetmeel af?” Ik denk: dat weet ik! “Amylase,” antwoord ik – amylase is het gespecialiseerde verteringsenzym dat de moeilijke zetmeel-ketens kan kraken. “Eh, nee.” Oké… Medestudenten kijken me enigszins verbijsterd aan (je hoort nog net geen krekel sjirpen maar het scheelt niet veel) en op het gezicht van de docent staat een diepe, ietwat zorgwekkende frons. Ik kraak mijn hersenen; wat zoekt hij dan? Het enige wat in mijn hoofd blijft opdoemen, is amylase. Nee, nee, het goede antwoord was: met ons speeksel. Ja, hèhè! En waarin denk je dat amylase zit? Ons speeksel, dûh. Het speeksel draagt die enzymen over, maar het zijn de enzymen die het werk doen. Op dat moment was ik met stomheid geslagen en ik heb de rest van de les mijn mond niet meer opengetrokken omdat ik geen idee meer had wat wat er verwacht werd. Maar inmiddels kan ik erom lachen en herinnert mijn man me er graag aan als ik het mezelf weer eens te moeilijk maak.
Afgelopen week kwam het amylase-verhaal dan weer naar boven. In de cursus werd gesproken over een ‘watershed’, wat kortweg de regio waarin een rivier draineert aangeeft. Vervolgens ging het over grondwaterstromingen. Dus ik denk: nou, daar heb ik voor onze tuin niet erg veel aan; dat is stadsbouw op zand, met het grondwater heb ik niet veel te maken. Maar nu moet ik natuurlijk weten hoe het grondwater zich in Beverwijk verplaatst. Een isohypsenkaart (=kaart van hoogtelijnen in de bodem waarmee je de richting van waterstroming kan bepalen), dat heb ik nodig! Zo’n twee uur later heb ik een zeer uitgebreide kennis van de bodemlagen en -variaties in Beverwijk (‘verrassing’: voornamelijk zand) en weet ik grofweg hoe het grondwater theoretisch gezien zou moeten stromen. Dus ik ga verder met de cursus en wat blijkt? Alleen een plaatje van de rivier en diens hoofdwegen wordt gevraagd, wat heel makkelijk in de daarna gegeven links te vinden is. En later vertelt meneer docent zelf ook dat het in stedelijke gebieden kunstmatig is… Zucht…
Maar dat is niet erg. Want wat ik het leukste vind aan een cursus is (naast het werkelijke lesmateriaal) veel meer het uitgedaagd en aangestoken worden met het enthousiasme van iemand anders, nieuwe invalshoeken en opfrissing van kennis. Om je scherp te houden heb je steeds een leraar nodig, in de vorm van een probleem, een plant die niet goed groeit, een persoon met een andere mening of de natuur bijvoorbeeld. En soms, zoals nu voor mij, is het letterlijk een leraar die je nodig hebt om verder te komen. Daarom pak ik al die cursussen lekker aan (o.a. teeltplan voor de moestuin opstellen, permacultuur, beplantingsplannen maken) en ga ik zelfs vanaf januari een online PDC (Permaculture Design Course) doen via een universiteit in de USA. Dat wilde ik al een tijdje, maar het lastige was om eentje te vinden die me ook echt iets nieuws zou kunnen bieden. Die heb ik dus gevonden – that’s Miss Super-Geek to you – en ik zing nu al ‘vol verwachting klopt mijn hart,’ hoewel dat niks met pakjesavond te maken heeft.
succes met de lessen. En er is niets mis met je uitsloven 😉
Dank je wel!
Mooi om het nieuwsgierige kind in jou onstuitbaar te laten. Ga ervoor!
Dank je wel, ik heb er erg veel zin in!
Dat wordt interessant voor jou, deze studies.
En wij zijn benieuwd van de neerslag van deze lessen in je blog: dat is je wel toevertrouwd!
Hartelijke groet, Zem.
Ik denk ook dat het wel merkbaar zal zijn aan mijn blog, ik krijg er nu al inspiratie van in ieder geval 😉