Tuindagboek: (Wo)man vs. nature
In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: even níet delen met de natuur!
Gisteren ging ik met mijn zoontje (hij wordt bíjna 2 jaar) naar het strand. Ja, dit klinkt niet als een tuinverhaal en dat is het ook niet helemaal, maar toch heeft het er wel wat mee te maken. Want het idee van ecologisch tuinieren, permacultuur en tuinreservaten is toch wel het leren werken mét de natuur en dat betekent ook: delen. En daarover gaat dit verhaal nou juist. Goed, naar het strand dus. Het was warm, ik hou niet van warmte of het strand (tenzij het slecht weer is, dan heerlijk). Ik heb de hele fietstocht met een grote, zware tas vol spullen (verschoning, handdoeken, speelgoed, water, onze lunch) en een jongetje dat alsnog graag gedragen wilt worden ondernomen. Dus, eenmaal op het strand, een inham met water gekozen die afgesneden was van de zee zodat meneertje daar veilig kon spelen. Ik ga op de handdoek zitten en kijk naar mijn zoontje, die direct op het water af is gelopen en nu heerlijk met emmer en schepjes aan het kliederen is.
Op een gegeven moment wil ik iets uit de tas halen en rits hem een klein stukje open. Dan spurt mijn zoontje ineens richting zee. Dus ik schiet overeind en ren achter hem aan, weet hem snel te grijpen. Ik draai me om, en nog geen tien meter bij me vandaan, heeft een grote meeuw onze broodjes (in hersluitbaar zakje) ergens van onderuit mijn tas gepikt. Hé, dat is onze lunch! Ik ren met kabouter richting meeuw, die het op een lopen zet. Bij de handdoek zet ik meneertje neer en ren verder. Ik haal de meeuw in, ik ben er bijna… en ik val in het zand. De meeuw vliegt op. Een stel verderop lacht, maar ik ben niet erg blij. Heb je mijn zoontje wel eens meegemaakt als hij honger heeft en je niets in de buurt hebt? Nee? Nou, daar heb ik geen zin in. Dus ik ga weer op mijn handdoek zitten, mokken dat die vogel mijn eten heeft gepikt. Achter mij slaken de meeuwen een overwinningskreet. Grrrrrr…… Mijn zoontje heeft (nog) nergens last van, die speelt lekker in het zand. Ik werp zo nu en dan een kribbige blik over mijn schouder, naar de meeuwen die zich daar, een stukje verderop, rond óns eten verzamelen. Het irriteert me niet alleen dat ze ons eten hebben en dat ze iets van me hebben weten te pikken (toegegeven, ik had in die paar seconden even belangrijker dingen aan mijn hoofd), maar wat me ook ergert is dat plastic, dat nu in dit milieu terecht komt.
Achter mij beginnen de meeuwen te bikkeren. Ze willen het eten natuurlijk allemáál hebben. Ik kijk even naar ze en dan zie ik mijn kans schoon. Ik kom overeind. Rustig, langzaam, sluip ik naar ze toe. De meeuwen zijn zo druk bezig met vechten om wie het brood mag hebben, dat slechts een paar doorhebben dat ik in de buurt kom. Ze kijken me wantrouwig aan, maar de felste meeuwen en die ene grote, die mijn eten gestolen had en het nu triomfantelijk uit het zakje probeert te krijgen, hebben alleen oog voor elkaar. Ik kom dichterbij en ineens… Ik klap hard in mijn handen en spring ertussenin. De meeuwen schrikken en vliegen massaal op – zonder het zakje brood. “Haha!” roep ik ze na, terwijl ik het -nog perfect luchtdicht afgesloten zakje- van de grond raap. “Vergeet niet wie hier de apex-predator is, hè!” en ik loop trots met óns brood terug naar mijn zoontje, die een beetje verbaasd en nieuwsgierig naar me zit te kijken vanaf het zand, zijn schepje vergeten in zijn handje. Wij hebben ons eten veroverd!
En als we het brood eten, zie ik die grote meeuw weer langzaam dichterbij komen. Heel sneaky, maar hij stopt als ik hem aankijk. Ik pak het schepje van mijn zoontje en gooi een klodder zand zijn richting op. Het beest maakt dat hij wegkomt. “Birdbrain!” roep ik hem nog na, goed, wellicht nog steeds een beetje geprikkeld omdat ze ons brood hadden weten te stelen. Maar hé, vergeet niet wie hier slimmer is! Wellicht hadden ze de korstjes mogen hebben die mijn zoontje steevast laat liggen, maar gezien ze stalen, mooi niet! Ik geniet lekker van mijn overwinning!
Ik deel nog steeds graag met de natuur. Ik heb onverminderd vrede met begeknaagde planten of dat niet al het fruit voor ons is. Maar o wee als je het eten van mijn jonkie pikt, dan komt toch echt even die oermama in mij naar boven 
4 reacties op “Tuindagboek: (Wo)man vs. nature”
Geef een reactie
TUINLOGICA IS UIT!
Aankomende cursussen:
Volg nu mijn Online Basiscursus Permacultuur! Eigen tempo, Interactief leren, 8 lessen in hapklare stukken! Vol praktijkopdrachten en casusstudies van echte projecten. Klik op de afbeelding om naar de proefles te gaan!
Persoonlijke links
Bedrijfspagina:
Iris' Garden Ecology 
Knap gedaan oermama, het is niet omdat we de permacultuurprincipes huldigen dat we op onze kop moeten laten zitten !
Haha ja inderdaad 😉
Spannend verhaal en mooi geëindigd…… goed gedaan mama !
Dank je voor de mooie woorden!