Tuindagboek: Fietsen, Groei & Bloei en de Pluktuin (wat hebben ze gemeen?)
In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: zenuwachtigheid, verwachtingen en verrassingen.
Dat klinkt misschien wat gek, maar vaste lezers zullen inmiddels wel weten dat ik ernstig ziek ben geweest en dus niet helemaal op 100% energie zit. En zo is fietsen één van die obstakels. Gewoon gesloopt was ik al na een klein stukje, ik kon niet eens meerdere keren achter elkaar trappen zonder te moeten rusten. Ik heb het dan ook een paar maanden geleden even helemaal opgegeven ermee. Maar, tussen alle drukte van deze weken door, zat een leuk uitje (niet afgelopen zaterdag maar die ervoor alweer, oef ik heb het druk deze weken) met de vrijwilligers van de Groei & Bloei afdeling Midden-Kennemerland. Thee, fietsen en een eigen boeket plukken in de pluktuin. Klonk erg leuk en ik wilde ook absoluut mee, maar ik mag wel zeggen dat ik lichtelijk zenuwachtig was om te gaan fietsen. Vooral met andere mensen. Wat als ik ze niet bij kan houden? Wat als ik daar zit te puffen en te steunen? Jonge mensen zouden alles gewoon moeten kunnen, wordt vaak aangenomen merk ik. Nou, niet helemaal dus. Toch doe ik al een tijdje krachttraining om mijn spieren weer op te bouwen en ik hoopte, HOOPTE, dat het me daardoor wat beter af zou gaan.
Pluktuin Bakkum
Het werd zaterdag. Het was niet bepaald dichtbij, dus mijn man was zo lief om mij met fiets en al af te zetten bij het restaurant waar we hadden afgesproken. Ik loop de ingang in en zie een mevrouw staan. Zou zij van Groei & Bloei zijn (ik kende de mensen die ik meermaals over telefoon en mail gesproken nog niet van gezicht)? Nee, vast niet, ze kletste met een paar andere dames en leken samen naar dit restaurant te gaan. Dus ik liep verder en volgde de bordjes ‘Ingang’.
Eenmaal binnen zag ik verderop een kamer, waar een hoop mensen leken te zitten. Was dat het? Ik liep er met de stoute schoenen binnen, maar zodra ik door de deuropening ging zakte de moed me weer in diezelfde schoenen. Een hele groep dames en heren, duidelijk ouder (en wijzer?) dan ik, staart me verbaasd aan. Oei, dit kan niet goed zijn 
Ik kneep hem, ik draai me om, en loop de gang weer in. Komt daar net die mevrouw aanlopen die ik buiten had gezien. Dus ik vraag: “Is dit toevallig Groei & Bloei?” “O, ja, jij bent natuurlijk Iris!” Ah, ik zat dus gewoon goed, en die mevrouw bleek precies dezelfde te zijn als die ik steeds gesproken had 
Ze zegt al: “Ik zag je maar dacht, nee die is te jong.” Gek hè, er zijn heel weinig jongere mensen actief in dit soort groen-groepen, dat is niet alleen mij al vaker opgevallen.
Pluktuin Bakkum
Na een kopje thee en een groot, vullend, maar lekker gebakje en fijn gekletst te hebben met andere tuinliefhebbers gaan we fietsen. Ik denk nog, ik moet wel snel mee om zo niet te hard te hoeven fietsen om ze in te halen. Maar, op het moment dat ik achter de rest aan op de fiets wil springen, spreekt één van de anderen (die niet meeging) me aan. Niets bijzonders hoor, over het regelen van een Groei & Bloei-ding, maar vanuit mijn ogen zie ik de rest verdwijnen tussen de weilanden en wordt ik steeds zenuwachtiger. Niet alleen kan ik waarschijnlijk niet goed fietsen, ik ken de weg ook nog eens niet dus zal ik ze moeten inhalen. Of ik zoek het adres op, wacht op de navigatie van mijn mobiel en kom nog eens extra laat. Zo snel&beleefd als ik handel ik het gesprek af en spring dan als een haas op de fiets. Wiebel, wiebel, het voelt erg onwennig en het helpt niet dat mijn man blijkbaar vergeten is het zadel omlaag te zetten nadat hij hem geleend had – dank je nog hè, schat 
. Ik kan net bij de trappers. Dus ik peddel en hé! Dat gaat eigenlijk wel heel makkelijk! Ik doe er nog een schepje bovenop en sprint naar de rest, die juist om een hoekje omgaan tussen de huizen. Ik had verwacht dat ik buiten adem zou zijn, al kapot aan het begin, maar nee. Ik sluit aan en kan rustig kletsen met de anderen. Wat een stille overwinning was dat!
Pluktuin Bakkum
We komen bij Pluktuin Bakkum. We krijgen een korte inleiding en een indicatie van hoe groot het boeket mag zijn. Ja, we gaan een eigen boeket voor onszelf samenstellen hier! Er vliegen nog wat tips rond over mooie boeketten maken – ik ben er immers met kenners waarvan er meerdere workshops geven. Iedereen krijgt een snoeischaar en hop, we verdwijnen tussen de planten. Ik loop eerst enkele rondjes en kijk gewoon eens om me heen wat er te vinden is. En dat zijn echt niet alleen bloemen. Ik zie peren, kruiden, allemaal planten met zaadhoofden, een uitgebloeide artisjok en kaardenbollen die groter zijn dan ik. Het zoemt met insecten en hier en daar schieten vogeltjes weg. Maar vooral is het gewoon een hele groene plek, met allerlei planten om te ontdekken.
Het ‘kruidentuintje’, stiekem verstopt tussen alle hoge bloemen.
Mij trokken de paarsroze stelen vol zaden van de melde. En toen zag ik de guldenroede, die nog net niet helemaal ontluikt was. Vandaag was het paars met een hint van geel, blijkbaar. En ik voelde me aangetrokken tot zaadhoofden. Ik ontdekte ook een struik met bruinrode bladeren bij de peren, maar wist niet zeker of ik die mocht plukken – die ging op mijn lijstje om eerst eens na te vragen. De mooie tip – bedenk eerst een plek in het huis waar het boeket komt en stem het daarop af – die hoefde ik daarvoor niet in gedachte te houden, ik wist twee mooie plekken waar ik alle ruimte had voor vormen, breedtes en kleuren. Ik sprak met de mensen die er werkten en dan ontdek je nog eens wat. Een kruidentuintje bijvoorbeeld, plannen om ook thee uit de tuin te gaan schenken (doen! dat maakt het echt een uitje, volgens mij, een kop verse kruidenthee drinken en dan een boeketje maken), hoe het door het jaar heen rouleert met bollen, eenjarigen en vaste planten en dat dit allemaal biologisch is (jeej, ik vertrouw boeketten uit de winkel daarom nooit!). Vol trots wordt me ook een enorme Griekse alant geshowed. Hij is heel zacht, zegt de mevrouw van de Pluktuin. Ik kijk naar de bladeren; ze zien er stug en viltig uit. Zou het? De bovenkant voelt inderdaad redelijk viltig, maar dan wrijf ik over de onderkant. Zacht! Zacht! Ik geloofde het niet, ik heb het later nog maar eens gevoeld om er zeker van te zijn. Daarna vroeg ik haar naar die bruinroodbladige plant bij de peren. Bruinroodbladige plant? We gaan samen kijken. Het bleek wildgroei te zijn, van de onderstam waarop de peer geënt was. Nou, die moet gesnoeid worden, dus ja, plukken maar.
De Griekse alant met de zachte bladeren.
Een leuk uitje en een leuk initiatief zo – zowel het idee van de Pluktuin als van Groei & Bloei om daarheen te gaan. Er kwamen heel wat prachtige boeketten tevoorschijn en ik was zeker jaloers op die van een paar, maar als ik naar mijn eigen creatie keek dan was ik helemaal blij. Hé, dat doe ik zo slecht nog niet. Ik krijg nog de tip er een grote venkel-stengel in te steken en ja, die maakt het helemaal af. Thuis heb ik nog een flinke, mooi lelijke (ja beide) oude vaas van de vorige bewoonster, die past er perfect bij. Iedereen vertrekt en zelfs ik ben daarna nog een stukje gaan fietsen, gewoon, voor de lol.
Het resultaat: een groot boeket in mijn mooi lelijke tweedehands vaas, lekker wild zoals ik dat mooi vind. Hij is terecht gekomen op onze bijzettafel en nu ben ik de takken met zaden aan het drogen – voor langer plezier.
2 reacties op “Tuindagboek: Fietsen, Groei & Bloei en de Pluktuin (wat hebben ze gemeen?)”
Geef een reactie
TUINLOGICA IS UIT!
Aankomende cursussen:
Volg nu mijn Online Basiscursus Permacultuur! Eigen tempo, Interactief leren, 8 lessen in hapklare stukken! Vol praktijkopdrachten en casusstudies van echte projecten. Klik op de afbeelding om naar de proefles te gaan!
Persoonlijke links
Bedrijfspagina:
Iris' Garden Ecology 
Iris wat een geweldig blog heb jij en jou enthousiasme ga ik gebruiken om een thee tuin te maken. Ik zou het heel leuk vinden als je nog eens langskomt om wat tips uit te wisselen.
Hoi, dank je wel! Ik kom graag langs!