Tuinieren met kinderen is natuurlijk heel leuk en leerzaam voor ze. Maar ook voor mij. 8 leermomentjes met mijn eigen tuinkabouter…
We hebben er nu inmiddels een stuk of 5 (hoewel ik zelden water geef en dan alleen die in pot of verse aanplant). We hebben ze in alle maten. En ook die van binnen ligt nu buiten. Tja, meneer ziet mij water geven en wil het zelf ook doen. En de gieter van mama is natuurlijk mooier, dus het liefste met dezelfde soort maar dan kleiner. In iedere hand één is eigenlijk leuker. En als het buurmeisje zíjn gieter aanraakt… Oei. Dus: meer gieters. Voor íedereen ten minste twee.
Hoewel die nog helemaal niet klaar zijn. Ja, meneer heeft al geleerd dat appels aan bomen groeien en dat zo eentje in onze tuin staat.
Trapjes zijn gewoon The Bomb.
Nee, mama krijgt geen framboos, braam, aardbei of bosaardbei dit jaar. Hij pakt het met handen tegelijk, gapt het hele bord, propt zo veel mogelijk vruchten in zijn mond als hij denkt dat jij ook wilt en graait in enkele seconden een hele bak leeg (zoals hierboven gebeurd was). Maakt niet uit hoe veel het er zijn, ze blijven in dat buikje verdwijnen! Hij gromt nog net niet, maar als hij het kon dan deed hij het zeker.
En nee, ik bedoel niet de beste vriend van mijn zoontje (hoewel hij gek op ze schijnt te zijn). Nee, slakken zijn ónze vrienden, mensen, echt! Ooit een slak een taco zien verorberen? Ze ruimen alle troep op die mijn zoontje tijdens het eten maakt (en dat is zo veel, daar zijn we ze dankbaar voor). Veel slakken dit jaar? Waarschijnlijk omdat hij ze bijvoert met people-food.
Ook al heb ik net alle goed rijpe weggehaald en voor hem op een bordje gelegd. En nog steeds zegt meneer ‘Lekka!’ Dit gaat niet de goede kant op.
Behalve de zandbak zelf, die raakt steeds leger.
Zelfs al was dit eigenlijk onderdeel van een pad.
Tja, een groene tuin is een prachtige leeromgeving voor een kindje, maar duidelijk ook voor ouders