Tuindagboek: dromen
In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: mijn eigen mini-natuurgebiedje.
Een paar jaar geleden zei ik het nog wel eens: wat ik mis, dat is het geluid van krekels ’s avonds. Ik heb wel eens gelezen van iemand die dat zo’n mooi geluid vond dat ze een bakje krekels uit de dierenwinkel had uitgezet. Het klonk even leuk, maar al snel kreeg ze een dikke boete (exotische dieren uitzetten is verboden, logisch) en met de eerste vorst waren ze allemaal dood. Ik kon me er wel wat bij inbeelden, maar nee, zo werkt het natuurlijk niet. Maar ik was wel jaloers als we in de velden een stuk bij ons vandaan wandelden. Daar hoorde je de hele dag door de krekels en ’s avonds ook nog eens de kikkers in de sloten. Soms zag je de kleintjes over de weg hoppen en dan knielden we neer om ze de hele weg te volgen. En dan droomde ik van mijn eigen natuurgebiedje vol met dit soort ontmoetingen.
Maar vorig jaar kreeg ik een leuke verrassing. Archimedes, onze huis/tuin-pad (die woont er al vanaf het begin), bleek te kwaken. Had ik hem/haar nog nooit eerder horen doen, maar vorig jaar kwam daar ineens dat geluid. Ik wist niet eens dat padden ook kwaken, tot ik het hem/haar zag doen. Tegelijkertijd kwam onze tuintijger zo nu en dan aan met een kikker in zijn bek. Gelukkig is het geen jager, want bijten deed hij niet en dan legde hij ze voor me neer. Die kikker zat dan even stil; what just happend? Dan haalde ik de kat weg en enkele verwarrende minuten later sprong de kikker dan toch weer weg. Het grappige was: het waren steeds andere kikkers. Sommige groot, sommige klein, en steeds weer andere soorten. We zagen nooit kikkers in de vijver, maar blijkbaar zaten ze er wel.
Dit jaar is de tuin weer een stapje verder. Regelmatig zit er een kikker in de vijver, die rustig blijft zitten en zich laat bekijken en alleen wegspringt als we te dichtbij komen. De tuintijger heeft er geen meer gevangen, gelukkig. In de voortuin sprong zelfs een mini-kikkertje de bosjes in. Maar afgelopen week had ik ’s avonds heel even de pui openstaan. En ineens… Krekels. Wat zacht nog, maar duidelijk krekels. Sindsdien luisteren we ’s avonds steeds even: zijn ze er nog? En ja, ze klinken nu elke avond door de voor- en achtertuin. De eerste krekels zijn ook al gespot. Zo zie je maar, met een beetje geduld en ecologisch tuinieren kun je een heel eind komen, zelfs bij dromen van natuurgebieden. En dat in mijn eigen kleine tuin, wat zich blijkbaar niets aantrekt van de stad eromheen.
2 reacties op “Tuindagboek: dromen”
Geef een reactie
Bedrijfspagina:
Dat is toevallig, ik fotografeerde vandaag ook een kikker!
Het zijn echt zulke leuke beestjes!