In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: die arme man van mij (en zoonlief, al weet die dat nog niet).
Het moge duidelijk zijn, ik heb een tuinverslaving. De eerste stap is toegeven, toch? Oké, ik heb misschien niet zozeer een tuinverslaving dan wel een (on)gezonde interesse in al wat groeit, bloeit, zoemt, glijdt, kruipt, bromt en met elkaar samenwerkt. Dat beperkt zich dus niet alleen tot de tuin. Hierover kan ik heel wat tijd kletsen, schrijven, tekenen, denken… Vandaar een blog, dan kan ik er tenminste wat van kwijt Maar van alle mensen in mijn omgeving moet mijn man nog het meeste doorstaan. Sorry, lieverd! Maar speciaal voor jou deze post, als erkenning voor je lijden
Sorry dat:
… je steeds dat geklep van mij moet aanhoren over planten die je toch niets zeggen.
… er steeds weer nieuwe planten bijkomen en je geen idee hebt waar ze steeds heen verdwijnen – de tuin was toch al vol?
… alles eetbaar schijnt te zijn, maar als je door de tuin loopt je geen flauw benul hebt waar je de salade vandaan moet halen.
… je inmiddels de tuinen van jóuw klanten niet zomaar meer kan negeren – omdat je alle mogelijkheden ziet die ze ermee hebben.
… je de meeste feiten, gedachten en argumenten inmiddels ook uit je hoofd kent en je praktisch mijn lezingen voor mij zou kunnen doen.
… je laatst zelfs bijval móest geven aan een verkoper die een tirade hield over het te pas en te onpas gebruik van tuinaarde, puur omdat je wist dat als ik mee was, dat ik het volledig met hem eens zou zijn.
… je geen tuin- of bouwcentrum in kan lopen zonder klanten daar van (míjn) advies te voorzien
… maar als je net denkt alles te weten, dat ik weer met iets compleet nieuws op de proppen kom.
… je tijdens een kleine wandeling om de zoveel seconden stil moet staan omdat ik weer iets interessants gevonden heb – ook al zie jij alleen een zoveelste plukje groen.
… je denkt iets nieuws in de tuin gevonden te hebben en mij wilt verrassen, om als antwoord ‘ja, leuk hè’ te krijgen.
… je steeds weer nieuwe vreemde groentes, kruiden, bloemen en vruchten voorgeschoteld krijgt – ook al ben je een moeilijke eter van het ‘wat de boer niet kent…’
… de auto niet schoon te houden is met al die aarde, blaadjes, takjes en hele bomen die mee moeten (hierna dan maar een busje?)
… een cadeau kopen voor me ook niet makkelijk meer is, omdat ik zo’n beetje alle tuinboeken wel gelezen heb of al ken.
… maar we ondanks dat nog altijd bij iedere boekwinkel even op de tuin/natuurafdeling moeten kijken.
… ik je zelfs mijn in-game gemaakte tuinen moet showen (en nee, het zijn geen tuingames, maar action/RPG met mods – denk monsters en missies ).
… je vanuit je ooghoeken ziet dat ik zelfs in die games de wereld probeer te vergroenen.
… je langzaam merkt dat je stiekem ook wel verslaafd raakt.
… de afmetingen van jouw droomtuin ook steeds groter worden… en daarmee de kans dat we ooit nog verhuizen steeds kleiner.
… ons zoontje van net 1,5 jaar ook al de tekenen van mijn verslaving vertoont.
… je nu ook op hem moet wachten bij een wandeling, terwijl wij samen plantjes/beestjes kijken.
… hij straks eerst ‘Fragaria‘ zal zeggen en dan, pas als jij zegt dat je hem niet begrijpt, ‘aardbei, papa, dûh!’ antwoord.
… het je steeds weer aan het lachen maakt, en je het helemaal niet zo erg vind omdat we met zijn drieën enorm genieten van onze voor- en achtertuin + al het eten wat we daaruit halen
Oooo…zo herkenbaar. En dan is de mijne ook nog eens hovenier..van oorsprong. Hij weet meer van bomen en struiken, maar permacultuur is ook voor hem totaal nieuw, waarin ik toch iets meer het voortouw neem en hij zich graag laat afleiden en van zijn dagelijkse werkzaamheden (elders) kan relaxen. Samen bouwen we mooie dingen. 🙂
Hoi Nanda,
Dat klinkt als een leuke combinatie!
Hahaha hier verschillende Elder Scrolls e.d. met mods voor huisje, tuin en algehele natuur overal 😉
Hoi Merel,
Haha, precies dat bedoelde ik! Bij mij ook The Elder Scrolls, met huisjes in de mooiste stukken, natuur en tuin-mods X-D