Tuindagboek: tóch een boom

In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: laatste loodjes en alweer lentekriebels – en een nieuwe boom.

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik doodop. Gisteren en eergisteren ben ik de hele dag in de weer geweest met mijn cursus – die deze week ten einde loopt – en met een startend project voor het vergroenen en biodiverser maken van tuinen. De enige pauze die ik van het weekend had was even de broodnodige voorjaarssnoei in mijn voortuin toepassen. Die ziet er nu weer netjes uit (maar de achtertuin is nog een bende van niet opgeruimde spullen van vorig jaar). Ik wil vandaag wel een blog schrijven, maar ik merk dat het me niet echt wilt lukken. Daarom vertel ik toch graag even wat er momenteel speelt.

Terwijl de cursus (een Permaculture Design Course, voor wie dat nog niet wist) ten einde loopt lijkt ik langzaam wakker te worden uit een soort winterslaap. Ineens dringt het naderende voorjaar tot me door en kijk ik er enorm naar uit dat al mijn planten weer gaan groeien. Om daarbij stil te staan had ik de afgelopen weken amper kans voor. Ik kan al wat frisse jonge groenten sprokkelen uit de tuin, maar geef het nog twee weken en het groen gaat pas echt los. Ik probeer nog de laatste hand aan het leggen aan een paar aanpassingen – vanmiddag verwacht ik nog een pakketje (zeg maar rustig Pakket met een hoofdletter P want het zijn allemaal flinke planten) van een kweker. Erwtenstruik, linde, zoutmelde en nog een extra vijfsmakenbes voor betere bestuiving van de twee die ik al heb. Nee, de linde in dit pakket is nog niet de boom waarover ik het had, ik wil deze gaan knotten als een struik. Het zijn stuk voor stuk nuttige groenten met een goede opbrengst. Zo was ik vorig jaar al bezig om het aandeel groenten te vergroten en omdat ik dankzij de cursus toch nieuwsgierig werd wat haalbaar is met mijn eigen tuin heb ik mijn systeem nog eens grondig doorgerekend op opbrengst en zogenaamd nutrient-heavy voedsel. Dat laatste gaat over de voedingswaarde van een groente en dan meestal eiwitten en energie, wat het moeilijkste is in een voedselbos – je kunt je vast wel voorstellen dat sla bijvoorbeeld niet hetzelfde oplevert als een aardappel. Wat voor mij nog meer mocht worden zijn vooral de bladgroenten – ook ná het voorjaar. Vandaar deze soorten, die alle 4 eetbare bladeren produceren. Ik word er altijd helemaal gelukkig van om planten uit te zoeken en om dan de tas (als ik het in een fysieke winkel heb gekocht) of de doos (zoals in dit geval via een online winkel) te openen en alle schatten nog eens te bewonderen.

Maar waar ik ook heel blij mee ben is de keuze voor een boom, die mijn man en ik eerder deze winter dan toch eindelijk hebben gemaakt. In onze voortuin stond (staat) een toverhazelaar, op een centrale plek. Ik vind het nog steeds een prachtige plant, maar eetbaar is -ie niet, nuttig voor dieren ook niet (behalve schuilplaats als hij groter is) en dat groeien… nou, toverhazelaars gaan langzaam maar deze spant toch wel de kroon. Het hielp ook niet dat hij de eerste paar jaar stiekem teveel wortelconcurrentie had van een andere soort. Het is ook belangrijker geworden voor ons, een flinke boom in onze voortuin – ken je dat, een buur die iets te graag bij je naar binnen staat te gluren? Nou, deze buur is nog iets erger dan ‘iets’ – ronduit creepy. Het is geen televisie, man. Plakfolie helpt, maar mooi vind ik het niet. Dus hoe meer ik de afgelopen jaren met permacultuur en biodiversiteit bezig was, hoe meer ik dacht aan de Cornus mas, oftewel gele kornoelje. En uiteindelijk moest de toverhazelaar dit voorjaar dan toch wijken voor die kornoelje. Eerlijk gezegd heb ik er geen moment spijt van gehad. De gele kornoelje kan een kleine boom of forse struik worden van zo’n 5-6 meter hoog en breed. Hij bloeit vroeg, in februari en maart – als ik nu uit mijn keukenraam kijk dan zie ik de bloemen pronken. Laten krijgt hij eetbare bessen, die ook door vogels gegeten worden. Dit exemplaar heeft al wat volume en omdat de plek juist ontworpen is rond een grote struik of boom is het resultaat subtiel maar meteen een stuk mooier. Naast de spar heb ik nu dus twee bomen, daar ben ik trots op. En de toverhazelaar? Die heeft een ander plekje gekregen. Ik had eerder in een Duits tijdschrift een plaatje zien staan van een toverhazelaar voor een haag, die naar één kant uitwaaierde in plaats van het normale alom. Snoeien vinden ze alleen niet zo leuk, want dan stoppen ze tijdelijk met groeien. Ik weet dus niet precies hoe die Duitsers dat voor elkaar hebben gekregen, maar het zag er wel prachtig uit. Het proberen waard, dacht ik. Dus ik ga kijken of ik hem aan één kant wat kan leiden om datzelfde resultaat te bereiken. En zo niet, dan kan ik altijd nog een tak weghalen aan de achterkant (daar is het in dit geval toch niet storend voor de vorm) en als dát niet lukt – helaas pindakaas. Daar ben ik vrij simpel in. Maar zolang hij zo langzaam groeit heb ik nog jaren voordat het zover is en kan ik in de tussentijd van beiden genieten – zonder irritante inkijk.

4 reacties op “Tuindagboek: tóch een boom”

Tom
15 maart 2017

Hi Iris,

Het (voor mij toch) mooiste deel van eht tuinseizoen breekt aan: de struiken en bomen die stilletjes beginnen uitlopen, de eerste lentebloemen, de vaste planten die boven de grond komen piepen en de vogeltjes die luidruchtig een partner aan het zoeken zijn of al een nestje beginnen bouwen. Heerlijk!

Probeer er ondanks de huidige drukte toch ten volle van te genieten!

Tom

Beantwoorden
- Iris Veltman
  15 maart 2017
  
  Vanuit mijn zitkuil zeg ik: Je hebt gelijk, dit is heerlijk zo.
  
  Beantwoorden
De Fruitberg
15 maart 2017

Een tuin heeft een boom nodig. Maar Cornus mas wordt toch iets groter dan wat jij aangeeft, volgens mij mag je rekenen op 8 meter op termijn.

Beantwoorden
- Iris Veltman
  15 maart 2017
  
  Ik zie inderdaad dat verschillende bronnen 8m ook aangeven, altijd lekker verwarrend zoveel verschillende informatie. Gelukkig laat hij zich makkelijk snoeien, dus de 8m gaat ‘ie bij ons niet halen 🙂
  
  Beantwoorden