De kunst van het nietsdoen
Afgelopen jaar constateerde ik een uitbraak van bladluis in mijn tuin. Wat deed ik daaraan? Iets heel ecologisch, namelijk: niets! Hopelijk heb ik u nu nieuwsgierig gemaakt, want ik wil graag vertellen waarom.
Het was lente en eindelijk scheen het zonnetje. Ik zat lekker op mijn bank met een kopje thee en een boek. Maar zoals gewoonlijk viel er weer teveel te zien om me te kunnen concentreren. Mijn oog viel op mijn zwarte bes. Of liever gezegd, op de bladluizen daarop. In mijn hoofd maakte ik daar een notitie van, maar ik deed niets. Na een paar weken was de bladluizenkolonie geëxplodeerd, ze zaten over de hele plant en op meerdere andere planten in de tuin. Maar de planten zelf leken er weinig last van te hebben, dus opnieuw greep ik niet in. Na nog eens twee weken waren ze verdwenen. Na goed zoeken vond ik nog een paar planten die wel bladluis hadden. En wat bleek? De hulptroepen waren verschenen. Overal zag ik lieveheersbeestjes en hun larven. Want door de grote populatie bladluis waren zij massaal op mijn tuin afgekomen en hebben zich daar voortgeplant, waardoor ik nu een heel leger in mijn tuin heb dat de bladluizen voor mij bestrijdt. En dat werkt een stuk beter dan een spray.
Als mens houden we het liefste alles onder controle, maar dat werkt op de lange termijn vaak juist tegen ons. Een goed voorbeeld is de overlast door herten. We kunnen ze bestrijden door ze af te schieten, maar dan ontstaat er een soort vacuüm, want er is genoeg te eten voor ze. En dus groeit de hertenpopulatie weer net zo hard terug (of zelfs harder!) en moet er al snel weer worden afgeschoten. Nu kunnen we tegen hertenvraat in de tuin natuurlijk moeilijk wolven uitzetten, maar de overlast van herten is in feite een symptoom is van een ecosysteem dat uit balans is. Want waren er wel wolven geweest, dan zouden de herten niet zo snel een plaag kunnen vormen. Het probleem is dus het ontbreken van roofdieren, voornamelijk door een niet-stabiele voorraad prooien en het ontbreken van geschikt habitat. Zo is ook het doden van bladluizen (en slakken, mieren en pissebedden e.d.) alleen maar symptoombestrijding. Dweilen met de kraan open. Daarom grijp ik niet in.
Want we kunnen ook een stapje terugdoen. Als een plant er niet echte schade van ondervindt (met schade bedoel ik niet wat gaten in de bladeren maar een plant die ziek wordt of erg verzwakt raakt) probeer dan eens níet in te grijpen. Als u de planten in de gaten houdt kan er niet zo veel misgaan. Bladluizen horen erbij. Want zonder planteneters ontbreekt een belangrijke schakel in de natuur. Net als de planteneters zijn planten ingesteld op overleven, dus een gezonde plant overleeft wel wat geknabbel. Een redelijk groene tuin met een gevarieerde beplanting, liefst niet al te opgeruimd, vormt al snel een goede omgeving voor de roofdieren van bladluis en slakken. En door niet in te grijpen kunnen die roofdieren zich vestigen. Want een overschot aan lekkere planten trekt een enorm leger van planteneters, maar een overschot van planteneters trekt een enorm leger van roofdieren.
Dus: “don’t worry, be happy”, zit achterover en relax, laat de natuur het werk maar doen. Een tuin is om van te genieten!
2 reacties op “De kunst van het nietsdoen”
Geef een reactie
TUINLOGICA IS UIT!
Aankomende cursussen:
Volg nu mijn Online Basiscursus Permacultuur! Eigen tempo, Interactief leren, 8 lessen in hapklare stukken! Vol praktijkopdrachten en casusstudies van echte projecten. Klik op de afbeelding om naar de proefles te gaan!
Persoonlijke links
Bedrijfspagina:
Iris' Garden Ecology 
Pingback: Introductie van Permacultuur: duurzame overdaad | Iris' Garden Ecology
Pingback: Moestuin als aanvulling op pensioen? Misschien heeft Klijnsma wel een punt… | Iris' Garden Ecology